چرا سرمایه‌گذاری در ارزهای دیجیتال بیشتر شبیه شرط‌بندی روی مشوق‌هاست تا مالکیت واقعی؟
چرا سرمایه‌گذاری در ارزهای دیجیتال بیشتر شبیه شرط‌بندی روی مشوق‌هاست تا مالکیت واقعی؟
به گزارش زوم ارز، سرمایه‌گذاری در ارزهای دیجیتال همیشه با یک سؤال اساسی همراه بوده است: آیا دارندگان توکن واقعاً مالک بخشی از پروژه هستند یا فقط روی مشوق‌ها شرط می‌بندند؟
در حالی که سرمایه‌گذاران در بازار سهام هنگام خرید سهام، ادعای مشخصی روی دارایی‌ها و درآمد شرکت دارند، در دنیای کریپتو این موضوع صدق نمی‌کند. نمونه بارز آن پلتفرم Pump.fun است که طی هفته گذشته تقریباً ۱۰۰٪ درآمد خود را صرف خرید توکن پمپ کرده است. اما این استراتژی تا چه حد پایدار است؟ آیا همه این توکن‌ها سوزانده می‌شوند یا دوباره به‌عنوان مشوق وارد بازار خواهند شد؟
کارشناسان معتقدند تضاد منافع میان بنیان‌گذاران پروژه و دارندگان توکن واضح است. بنیان‌گذاران برای خرید توکن در قیمت پایین انگیزه دارند، اما این رفتار اعتماد سرمایه‌گذاران را زیر سؤال می‌برد. حتی در پروژه‌های بزرگی مانند Grass نیز همین مشکل دیده می‌شود؛ این پروژه که در ابتدا با وعده درآمد چند میلیون دلاری ماهانه مطرح شد، اکنون اطلاعات مالی شفافی ارائه نمی‌دهد و دارندگان توکن در ابهام هستند.
برخلاف این وضعیت، برخی پروژه‌ها مانند Maple Finance مدل شفافی برای تقسیم درآمد دارند؛ جایی که دارندگان توکن با رأی‌گیری در مورد نحوه تخصیص سود تصمیم می‌گیرند. چنین مدلی شباهت بیشتری به ساختار مالکیت در بازار سهام دارد و ریسک کمتری برای سرمایه‌گذاران ایجاد می‌کند.
در نهایت، واقعیت این است که در غیاب قوانین مشخص، دارندگان توکن باید بیش از هر چیز به ساختار مشوق‌های پروژه توجه کنند. چون برخلاف بازار سهام که قوانین افشا و سابقه طولانی دارد، در کریپتو فقط یک قرارداد هوشمند تضمین‌کننده رابطه میان سرمایه‌گذار و پروژه است.
